جنبه دیگر این بود که با رشد شهرها در اروپا، سیستمی برای جمع آوری و درمان یا دفع دام مرده در خارج از دیوارهای شهر به دلایل بهداشتی ایجاد شد.
در حالی که در قرون وسطی پوست انداختن حیوانات به دلیل پوست و پوست آنها و شاید تولید طعمه برای شکار گرگ تنها سود اقتصادی برای این مرد بود، تولید محصولات جانبی حیوانی برای پروتئین و چربی اکنون جذاب تر از دور انداختن لاشه ها شده است.
در پایان قرن نوزدهم، این محصول جانبی پروتئینی نیز ارزشمند شناخته شد. ابتدا به عنوان کود مورد استفاده قرار گرفت، اما به زودی به عنوان یک ترکیب خوراک پروتئین مورد استفاده قرار گرفت.
اما باید اذعان داشت که تولید فرآورده های جانبی حیوانی یکی از مهم ترین گام ها در پیشگیری از بیماری های دامی بوده، هست و خواهد بود.
زیرا آنها یک محیط کشت غنی از مواد مغذی برای همه انواع پاتوژن ها هستند، استفاده نادرست منجر به مشکلات شدید بیماری های حیوانی و بیماری های مشترک انسان وحش می شود.
می توان نتیجه گرفت که رندر را می توان یکی از قدیمی ترین سیستم های بازیافت در تاریخ بشر دانست.
به طور کامل صنعتی شده است و روغن حیوانی گاوی و پروتئین های حیوانی کالاهای کشاورزی در سراسر جهان هستند.
چربی های حیوانی را می توان بین چربی های خوراکی و چربی های غیر خوراکی تشخیص داد.
همه چربی های خوراکی در مصرف انسان استفاده نمی شوند زیرا کیفیت های خاصی در خوراک، غذای حیوانات خانگی یا صنایع اولئوشیمی مورد نیاز است.
از سوی دیگر مصرف روغن حیوانی صنعتی دیگر مجاز نیست.
آنها را فقط می توان در خوراک، غذای حیوانات خانگی، اولئوشیمی، بیودیزل یا برای تولید انرژی استفاده کرد.
چربی‌های خوراکی که قبلاً در فرآیندهای سرخ‌کردن مواد غذایی مورد استفاده قرار گرفته‌اند، به نام «روغن‌های پخت و پز استفاده شده» یا «گریس زرد» و همچنین فاز چربی از تله چربی، به اصطلاح «گریس قهوه‌ای» نیز چربی‌های غیرقابل خوردن هستند.
